دروازههای آسمان گشوده میشود و زمین، در ستاره باران میلادی بزرگ، به هلهله مینشیند.در نیمه راه برکت خیز رمضان، رایحه شکوفههای یاس است که کوچههای مدینه را آکنده است.حسن علیه السلام با چشمانی علوی میآید و افق، رسیدن ارجمندش را دف میکوبد. صدای آمدنش، طنین مهربانی و کرامت است. شانههای صبورش را زمین به تجربه مینشیند؛ آن چنان که سمفونی سکوتش را.او با نگاهی از جنس باران میآید و آبهای آزاد جهان، ماهیان تشنه دلش را میزبان میشوند.نور باد یاد و نامش در دل عاشقان که عشق زیبنده نام «حسن» است و بس. مولا جان! میلادت مبارک!